AMOLED تمام چیزی است که برای گلکسی تب اس 9 لازم است تا من را جذب کند

تبلت‌های اندرویدی بار دیگر شروع به شتاب گرفتن کرده‌اند و تعداد تولیدکنندگانی که کلاه خود را در رینگ پرتاب می‌کنند اخیراً افزایش یافته است. اما اگر سه تا پنج سال پیش می‌خواستید یک تبلت اندرویدی بخرید، سامسونگ تقریباً با هر قیمتی بر بازار تسلط داشت. درست در زمانی بود که من یک Galaxy Tab S5e را برای خانواده‌ام انتخاب کردم. اما با وجود اینکه در طول سال‌ها به جایگزینی آن فکر کرده‌ام، سامسونگ به سادگی مسیر ارتقای قانع‌کننده‌ای را ارائه نکرده است. به طور دقیق تر، این شرکت نزدیک به چهار سال است که نمایشگر AMOLED را با فرم فاکتور کلاسیک 11 اینچی Galaxy Tab جفت نکرده است.

هنگامی که سری گلکسی تب اس 7 در سال 2020 عرضه شد، سامسونگ تصمیم گرفت خط تولید خود را به شیوه ای نسبتاً کنجکاو تقسیم کند. برخلاف مدل های قبلی خود، مدل پایه 11 اینچی Tab S7 دیگر از فناوری نمایشگر Super AMOLED با امضای شرکت بهره نمی برد و به جای آن به LCD باز می گردد. دارندگان تبلت های ممتاز سامسونگ از سال 2014 سری تب اس گلکسی این موضوع را به عنوان یک کاهش آشکار تشخیص دادند.

برای طرفداران AMOLED مانند من، سامسونگ هنوز هم فناوری صفحه نمایش بهتر خود را در تبلت های رده بالا Tab S7 Plus و Tab S8 Plus ارائه می دهد. با این حال، قیمت آن‌ها یک پنی بیشتر از 900 دلار است و نسبت نمایشگر را تا 12.4 اینچ افزایش می‌دهد – بزرگ‌تر از آنچه برای یک تبلت می‌خواهم. بنابراین با وجود اینکه می‌خواستم گلکسی تب S5e خود را ارتقا دهم، نمی‌توانستم مدل‌های پایه جدید با نمایشگرهای بدتر را بخرم، و همچنین نمی‌خواستم یک تبلت پلاس یا اولترا بزرگتر و گران‌تر بخرم.

با این حال، امیدوارم امسال متفاوت باشد. اکنون تنها چند ساعت با رویداد معرفی Galaxy Unpacked سامسونگ در اواسط سال فاصله داریم، جایی که انتظار می‌رود این شرکت نسل بعدی تبلت‌ها و تاشوهای خود را معرفی کند. شایعات معتبر نشان می دهد که کل سری Tab S9 ممکن است دارای پنل های AMOLED باشد. این به معنای کسب و کار معمول برای انواع پلاس و اولترا است، اما ارتقای بی چون و چرای کوچکترین مدل است. برای اولین بار در نزدیک به چهار سال، سامسونگ می تواند تبلت 11 اینچی داشته باشد که نمی توانم در برابر ارتقای آن مقاومت کنم.

اما چرا من اینقدر به AMOLED اهمیت می دهم؟ من به طور مفصل در مورد فن آوری های صفحه نمایش نوشته ام و فضایل تلویزیون های OLED را ستایش کرده ام، اما در تبلت، اساساً به کنتراست و راحتی بصری در محیط های تاریک تر خلاصه می شود. چه در حال خواندن کتاب الکترونیکی در حالت تاریک باشم یا در حال تماشای فیلمی با نوارهای سیاه در شب، نادیده گرفتن خاکستری های لکه دار و درخشش محیطی ناهمواری که با نمایشگرهای LCD دریافت می کنید، دشوار است. راه‌هایی برای کاهش این مشکلات با استفاده از کم‌نور محلی یا نور پس‌زمینه miniLED وجود دارد، اما سامسونگ از هیچ‌کدام از این روش‌ها در Tab S7 یا S8 استفاده نکرد.

همچنین این که تبلت‌های سامسونگ دارای نسبت ابعاد نسبتاً وسیعی هستند کمکی نمی‌کند و آنها را نسبت به تبلت‌های مربعی شکل‌تر مانند iPad برای مصرف رسانه مناسب‌تر می‌سازد. بنابراین وقتی زمان کم کردن نور و تماشای فیلم فرا می رسد، بهترین تجربه ممکن را می خواهید. اما پس از داشتن یک تبلت مجهز به LCD متفاوت، می توانم با اطمینان بگویم که به دلیل کیفیت تصویر بهتر، ترجیح می دهم محتوا را در تلفن هوشمند کوچکتر خود تماشا کنم. نیازی به گفتن نیست که این موضوع کل موضوع مالکیت تبلت را به چالش می کشد.

اگر این شرکت همان فناوری را در گوشی‌های هوشمند زیر 300 دلاری خود قرار نمی‌داد، چندان اهمیتی به نداشتن پنل‌های AMOLED در تبلت‌های سامسونگ نمی‌دادم. در حالی که آن گوشی‌ها بدون شک از پنل‌های قدیمی‌تر استفاده می‌کنند، هنوز هم کمی عجیب است که تبلت ۷۰۰ دلاری همان شرکت فاقد این ویژگی باشد. من نمی توانم تصور کنم که صورتحساب مواد Tab S در طول سال ها آنقدر متورم شده باشد که سامسونگ دیگر توان اضافه کردن یک ویژگی یکبار اصلی را نداشته باشد. و اگر چنین است، چرا قیمت به طور پیوسته به قیمت ویژگی های محبوب افزایش یافته است؟

Tab S5e من به شدت نیاز به ارتقاء ندارد، اما فاقد بسیاری از ویژگی های خوب مانند پخش HDR و قدرت پردازش اضافی است. بنابراین اگر سامسونگ امسال با یک ارتقاء قانع کننده ظاهر نشود، چاره ای جز این نخواهم داشت که کمی بیشتر صبر کنم. یا شاید وقت آن رسیده است که کلاه خود را آویزان کنم و به یک تبلت اندرویدی ارزان روی بیاورم تا بتوانم ارزش دلاری خود را بهتر دریافت کنم.

فردا مطمئناً می دانیم و تا آن زمان، من امیدوار هستم که مدل پایه جدید Tab S9 دارای پنل AMOLED باشد.