من اندروید را دوست دارم، اما آن را در تبلت ها بیشتر از گوشی ها ترجیح می دهم

اگرچه می‌دانستم که اندروید روی تبلت‌ها در چند سال گذشته راه طولانی را طی کرده است، اما انتظار نداشتم آنقدر عاشق آن شوم که فکر کنم بهتر از اندروید روی تلفن‌ها باشد. اما زمانی که شروع به استفاده از تبلت پیکسل کردم دقیقاً این اتفاق افتاد. با نگاهی به جنبه پیکسلی این تبلت خاص، اندروید به طور کلی اکنون در صفحه نمایش های بزرگ تر ظاهری زیباتر به نظر می رسد. نه فقط در مقایسه با چند سال پیش (که، هه، این حتی حساب شد؟)، بلکه در مقایسه با همان تجربه مدرن در تلفن های اندرویدی.

می دانم که گفتن آن ممکن است کمی بحث برانگیز باشد، به خصوص با توجه به تاریخچه پرجمعیت اندروید با تبلت ها، اما به من گوش کنید. هر کاری که می‌خواهم در تلفنم انجام دهم در تبلت‌ها ساده‌تر، روان‌تر و بهتر است. بله، بدیهی است که این عامل صفحه نمایش بزرگتر است، اما همچنین نحوه سازگاری اندروید با آن است.

بیش از یک دهه طول کشید تا گوگل برخی از منابع توسعه را به نمایشگرهای بزرگتر اختصاص دهد، اما در نهایت ما مجموعه مناسبی از برنامه های شخص اول را در تبلت ها و تلفن های تاشو داریم. و استفاده از آنها لذت بخش است.

ساده ترین مثال کروم است که به شما نشان می دهد برگه ها را در یک ردیف باز کنید، همانطور که در دسکتاپ انجام می شود. من می توانم با یک ضربه به برگه دیگری سوئیچ کنم، نیازی نیست ابتدا شبکه را آشکار کنم. مطمئناً یک ضربه ذخیره شده است، اما همه آن در طول ساعت ها و هفته ها استفاده اضافه می شود. من همچنان دوست دارم تجربه کامل کروم دسکتاپ را در تبلت‌ها ببینم – رندر، برنامه‌های افزودنی، موتورهای جستجو و همه اینها – اما این یک تغییر جزئی در حال حاضر یک پیشرفت نسبت به تجربه تلفن است.

با این حال، اگر ما در مورد افزایش بهره وری خالص صحبت می کنیم، هیچ چیزی به ارتقای Google Photos که از تلفن ها به تبلت ها دریافت می شود، نزدیک نیست. علاوه بر اینکه رفتن به پوشه محلی «در دستگاه» یا بررسی آرشیو و سطل زباله از پانل کناری آسان است، این تجربه ویرایش عکس است که بسیار بهبود یافته است. صفحه نمایش بیشتر به این معنی است که ابزارهای بیشتری به طور همزمان قابل مشاهده هستند، از جمله تمام لغزنده های ویرایش. لازم نیست روی Brightness ضربه بزنم، آن را تنظیم کنم، روی Done ضربه بزنم، روی Highlights ضربه بزنم، آن را تنظیم کنم، روی Done و غیره ضربه بزنم. شما ایده را دریافت می کنید. همه چیز از همان صفحه قابل تنظیم است. این فقط غیر قابل مقایسه است

نمونه‌های دیگر عبارتند از توانایی دیدن برنامه من و جزئیات یک رویداد به طور همزمان در تقویم، دسترسی به بسیاری از دستگاه‌های خانه هوشمند بیشتر در همان صفحه در Google Home، مشاهده صندوق ورودی من و محتوای ایمیل در Gmail، مرور همزمان پوشه‌ها و فایل‌ها در Files، بررسی پیش‌بینی آب و هوا برای 10 روز آینده در یک نمای مشابه، و به معنای واقعی کلمه در هر صفحه Google Maps.

همه برنامه‌های اندرویدی برای تجربه تبلت بهینه‌سازی نشده‌اند، و هر توسعه‌دهنده‌ای به درستی به تمام راه‌هایی که بتواند رابط برنامه خود را با یک صفحه نمایش بزرگ‌تر تطبیق دهد، فکر نکرده است. از میان آنهایی که این کار را انجام دادند، برخی با افزایش مقیاس برنامه های خود راه تنبلی را انتخاب کردند، مانند Asana، Slack، Amazon، یا Pocket Casts. دیگران تکالیف خود را انجام دادند.

Todoist همه پروژه‌ها و برچسب‌های من را در پانل کناری به من نشان می‌دهد، Adobe Lightroom همه کنترل‌ها را درست مانند دسک‌تاپ به سمت راست منتقل می‌کند، WhatsApp تمام چت‌های من را در سمت چپ قابل مشاهده نگه می‌دارد تا به من اجازه دهد بین آن‌ها پرش کنم، Spotify آهنگ در حال پخش فعلی را همیشه در دسترس نگه می‌دارد، و 1Password تمام خزانه‌ها، دسته‌ها و برچسب‌های من را به راحتی می‌توانم در آنجا بررسی کنم.

بله، تطبیق با یک صفحه نمایش بزرگتر اغلب به معنای قرار دادن یک نوار پیمایش در سمت چپ یا راست است، اما گاهی اوقات این تنها چیزی است که برای جابجایی از یک نمای افقی کشیده که هیچ بهبود قابلیت استفاده اضافی را ارائه نمی دهد به یک نمای مناسب تر که با هر اقدامی چند کلیک صرفه جویی می کند، به همین سادگی است. تنها چیزی که من نیاز دارم این است که اکنون برنامه های بیشتری به درستی با اندروید روی تبلت ها سازگار شوند.

پشتیبانی از چند پنجره یکی از ویژگی های اصلی تاریخ اندروید بوده است، اما اعتراف می کنم که به ندرت از آن در گوشی هایم استفاده کرده ام. یک بار در ماه، شاید کمتر، صفحه نمایشم را تقسیم می‌کردم و با برنامه دیگری از ماشین حساب استفاده می‌کردم یا در حین تماشای یک ویدیو، توییتر را مرور می‌کردم. با این حال، به‌طور کلی، همیشه به‌جای کوچک کردن آن‌ها به یک مربع کوچک، تند کشیدن بین دو برنامه، به صورت تمام صفحه، تجربه بهتری بود.

تبلت ها دنیای دیگری هستند. این ویژگی موجود به طور ناگهانی – و قابل پیش بینی – در یک صفحه نمایش بزرگ مفید می شود. در ماه استفاده از تبلت پیکسل، حداقل چند بار در هفته متوجه شدم که از چند پنجره استفاده می کنم. Chrome با Google Maps برای بررسی رستوران، Wanderlog با Tiqets یا GetYourGuide برای برنامه ریزی سفر، Slack با Asana هنگام کار، Gmail با گوگل درایو هنگام ذخیره رزرو، و حتی چیزی به سادگی WhatsApp و YouTube هنگام گپ زدن با دوستان.

این کمک می کند که حرکات برای فعال کردن حالت تقسیم صفحه آسان باشد، می توانید چندین نمونه از برخی برنامه ها را راه اندازی کنید (مانند Chrome برای مرور همزمان دو وب سایت)، کشیدن و رها کردن متن و تصاویر امکان پذیر است، و در هر دو حالت افقی و عمودی کار می کند. استفاده از برنامه‌های ناسازگار مانند Instagram یا Uber Eats نیز در حالت تقسیم صفحه قابل تحمل‌تر است زیرا فضای سیاه هدر رفته را می‌توان به برنامه دیگری اختصاص داد. به‌علاوه، اگر Chrome را در سمت چپ و Maps را در سمت راست راه‌اندازی کنم، یک ضربه دوبار روی جداکننده آن‌ها را برمی‌گرداند.

هک بهره وری مورد علاقه من، داک برنامه است. اگرچه فضا به شش اسلات محدود است، اما به سرعت متوجه شدم که می توانم پوشه های برنامه را در آنجا قرار دهم تا تعداد زیادی از اقدامات را سرعت بخشم. چیزی به سادگی داشتن 1Password در داک به من امکان می دهد به سرعت اطلاعات ورود به سیستم خود را برای برنامه ها یا وب سایت هایی که از API تکمیل خودکار Android پیروی نمی کنند بررسی کنم. این یک صرفه جویی در زمان است.

اولین تنظیماتی که در هر گوشی غیرفعال می کنم چرخش خودکار است. من دوست ندارم صفحه نمایش را بین جهت‌ها برگردانم، به‌خصوص زمانی که در رختخواب یا روی کاناپه دراز کشیده‌ام. دلیل دیگر این است که خارج از بازی ها و مصرف رسانه ها، حالت افقی در گوشی های امروزی تقریباً بی فایده شده است.

با نسبت تصویر 21:9 یا بیشتر، گوشی‌های اندرویدی اکنون بسیار باریک‌تر و بلندتر شده‌اند، به این معنی که وقتی آن‌ها را به پهلو می‌چرخانید، کوتاه‌تر هستند. سعی کنید Chrome را در حالت افقی در تلفن خود باز کنید، سپس صفحه کلید را باز کنید و تنها چیزی که خواهید دید یک خط محتوا است. بلا استفاده.

صفحه‌نمایش‌های بزرگ‌تر مانند صفحه‌نمایش‌هایی که در تبلت‌ها و تاشوها یافت می‌شوند، از این مشکل اجتناب می‌کنند. فضای کافی برای نمایش هدر یک برنامه، حجم مناسبی از محتوا، و صفحه کلید به اندازه کافی بلند در جهت افقی وجود دارد – نمونه دیگری از ویژگی هایی که در تلفن های ما موجود است اما در آنجا به خوبی از آن استفاده نمی شود.

اندروید روی صفحه نمایش های بزرگ امروز بسیار خوب است. تا زمانی که اندروید 13 را اجرا می‌کنید، خواه روی تبلت‌های ارزان قیمت یا تاشوی پیشرفته، تجربه‌ای عالی دریافت می‌کنید که همانطور که در بالا بحث کردم، برتر از تجربه اندروید در گوشی‌ها است. حتی امکان مشاهده تمام تنظیمات سریع و اعلان‌ها با یک سوایپ یک پیشرفت است! داشتن صفحه نمایش بیشتر باعث می‌شود کل سیستم عامل بدرخشد، ویژگی‌هایی که در تلفن‌ها کاربرد کمتری دارند، ناگهان در تبلت جان تازه‌ای به خود می‌گیرند، و داشتن یک بوم بزرگ‌تر برای کاوش در برنامه‌ها و محتوای رسانه‌ها بهتر است.

و با توجه به اینکه دستگاه‌های تاشو به آرامی سهم بازار را به دست می‌آورند، امیدوارم همچنان شاهد پیشرفت‌ها و تعهد واضح Google برای بهتر کردن این تجربه باشیم و توسعه‌دهندگان شخص ثالث را تشویق کنیم که به آن بپیوندند.

اوه، من شک دارم که گوگل این پروژه را رها کند، اما شما هرگز نمی دانید. این را به این دلیل می گویم که بسیاری از ما گذشته داستانی اندروید را در تبلت ها دیده ایم. این وضعیت خوب فعلی تا حد زیادی به دلیل پیشرفت‌های کوچکی است که عمدتاً با Android 12L که کمتر از دو سال پیش به عنوان پیش‌نمایش توسعه‌دهنده راه‌اندازی شد، به وجود آمد. من گوگل را به خاطر عقب نشینی و به هم ریختن برنامه های تبلت آن برای بیش از یک دهه قبل از تولید 12 لیتری، از قلاب خارج نمی کنم. من فقط می گویم که اگر این نتیجه دو سال کار نیمه جدی است، پس تصور کنید با بیش از 10 سال توسعه پایدار چه چیزی می توانستیم داشته باشیم.